Recensie The Last King of Scotland (Kevin MacDonald, 2006)
The Last King of Scotland is een Britse film gebaseerd op het gelijknamige boek van Giles Foden uit 1998. Het vertelt het fictieve verhaal van Nicholas Garrigan (James McAvoy), een jonge Schotse arts die naar Oeganda reist voor vrijwilligerswerk, maar uiteindelijk de lijfarts wordt van president Idi Amin (Forest Whitaker). Hoewel het een fictief verhaal betreft, speelt het zich af tegen de achtergrond van waargebeurde feiten tijdens het regime van Idi Amin. De film ontving heel positieve kritieken. Vooral de acteerprestatie van Whitaker kreeg veel lof en leverde hem een Academy Award voor beste acteur op.
JP: Wat begint als een luchtige film over de naïeve Schotse vrijwilliger Nicholas Garrigan die als het ware bij toeval in Oeganda terechtkomt, evolueert al snel in een duister drama over de paranoïde dictator Idi Amin. De voormalige Oegandese president stond bekend om zijn schijnbaar joviale en zelfs hartelijke openbare optredens, maar was tegelijk angstig voor complotten en wreed voor zijn opposanten. Whitaker slaagt erin om op fenomenale wijze de gespleten persoonlijkheid van Idi Amin neer te zetten en doorheen de film zien we het spanningsveld tussen de twee protagonisten langzaam toenemen. De historische achtergrond van de volatiele jaren 1970 in Oeganda maakt de film extra boeiend en een absolute aanrader voor al wie naar het land vertrekt.
BC: The Last King of Scotland is een meeslepende biografische film over de Oegandese dictator Idi Amin met ijzersterke acteurs. Niettemin blijft de film eerst en vooral entertainment: hij schetst dan wel een beeld van de complexe persoonlijkheid van de dictator, hij vertelt weinig over Idi Amins plaats en rol in de lange geschiedenis van Oeganda. En dat de film niet ontsnapt aan de Hollywood-logica waarin een verhaal over Afrika steevast verteld moet worden door de ogen van een blank hoofdpersonage, blijft natuurlijk ook een teleurstelling.
